Lazzarini, bilinen nesneleri içlerindeki orijinal malzemeleri çıkartarak, keza onları anlaşılan akla hayale bile gelmez şekillerde bozarak yeniden yaratır. Bu bozmanın fiziksel, psikolojik ve duygusal içerimleri, hem güzel hem de heyecan verici eserlerin yolunu açar. İzleyiciler bakış noktalarını değiştirdikçe genişler ya da daralır görünen bu çalışmalar, sanki kendi üzerlerine çökmekte ya da, yazarın sözleriyle, “kendi çöküşlerine doğru kaymaktadır”lar. Lazzarini’nin heykel anlayışı, geleneksel süreçleri ileri teknolojiyle birleştirmekten yanadır. Bunun için, önce bilinen bir nesne alır ve onun dijital bir taramasını çıkartır. Bilgisayar yardımlı tasarım programları kullanarak, bu resmi iki boyutlu çarpıtmalara uğratır, sonra da bilgisayarda oluşturulmuş bir model çıkarma yöntemi olan hızlı prototiplendirmeyle, bu elektronik dosyalardan tam ebatta üç boyutlu modeller yaratır. Sonra da bu modeller, sanatçının orijinal nesnelerle aynı malzemelerden ve aynı ölçülerle, fakat görsel bakımdan kafa karıştırıcı geometrileri de detaylara titizlikle özen gösterme derecesinde dahil ederek uydurduğu nihai heykellerin temelini oluşturacaktır. 2002 Whitney Bienali’nde büyük dikkat toplayan üç metreye yakın uzunluktaki payphone, izleyiciyi biçimsel bir ölçekte tutar. Çizikler ve leke gibi detaylar nesnenin gerçekçiliğini arttırırken, çarpıtmaların yol açtığı tekinsizlik duygusunu da pekiştirirler. [2]
Lazzarini ile röportaj
RP 3D printer:
Reference similar work on the Online Companion:
[1] PSU. “Rapid Pro Printing.” Last accessed November 29, 2012, http://www.me.psu.edu/lamancusa/rapidpro/primer/chapter2.htm
[2] Edward Shanken, Art and Electronic Media (Themes & Movements), (New York: Phaidon Press, 2009) 27
[3] Art Info.”Payphone”. Last accessed November 29, 2012, http://blogs.artinfo.com/modernartnotes/2007/02/hirshhorn-scores-lazzarinis-pa/
[4] Art and Culture. “Robert Lazzarini.” Last accessed November 29, 2012, http://www.artandculture.com/users/806-robert-lazzarini