"Her biri bir hayvan, sebze ya da mineral aklına sahip üç otoportre, birbirleriyle şiddetin doğasını tartışır ve korkularını -genel olarak da birbirlerinden duydukları korkuları- ele alırlar. Ayrıca, kendilerinden önceki ‘o şey’i merak ederler ve biz, gerçekte neler olup bittiğini anlama çabası içinde, onların kendi iç dünyalarını ona nasıl yansıttıklarını dinleriz. Onlar da birbirlerini duyarlarken, hiçbir şey fikirlerine nüfuz ediyormuş ya da onları etkiliyormuş gibi görünmez: Hangi konuyu tartışıyor olurlarsa olsunlar, nihayetinde kendi ilgilerine ve sabit fikirlerine geri dönerler. Bu çalışma bir ‘sinemasal heykel’dir. Diyaloglar önceden kaydedilmemiştir ve birilerinin onu ziyaret ettiği her seferinde, bir bilgisayar programınca gerçek zamanda yaratılmış olarak farklı olur. Bu figürlerin yaptıkları konuşmalar ne tamamen senaryodur ne de gelişigüzel; bilakis, yazılımla onların her birine bir ‘kişilik’, bir lugat, çağrışım alışkanlıkları, takıntılar ve bir film sahnesindelermiş de rollerini tekrar tekrar fakat hep değiştirerek prova ediyorlarmış gibi davranmalarını sağlayan başka kişilik özellikleri yüklenmiştir.” – Ken Feingold [1]

Sanatçının sitesi için tıklayın: <http://www.kenfeingold.com/avme1.html>

[1] Shanken, Edward. Sanat ve Elektronik Medya, İstanbul: Akbank, 2012, sf.165