Kesik Parça

Bu performans Kyoto’da, Tokyo’da, New York’ta ve Londra’da gerçekleştirildi. Performans genellikle sahneye gelen Yoko Ono’nun oturur şekilde pozisyon alması, önüne bir makas koyması ve izleyicileri tek tek sahneye gelerek kıyafetinin istedikleri bir yerinden bir parça kesip almaya davet etmesi ile gerçekleşir. Bununla birlikte, sanatçı kadın olmak zorunda değildir. Yoko Ono’nun Açıklaması:  İnsanlar hoşlanmadıkları taraflarımı kesmeye […]

Ghost Catching

"Ghostcatching, dans, çizim ve bilgisayar kompozisyonunu harmanlayan bir dijital sanat enstalasyonudur. Kaiser ve Eshkar görsel ve sessel kompozisyonu yaratırlarken, Jones dansı ve sözlü ifadeleri tasarlayıp uygulamıştı. Optik hareket yakalayıcıyla kaydedilen bu ifadeler, onları kurgulayan, yeniden koreografisini yapan ve üç boyutlu bilgisayar ortamında sahneleyen, ayrıca gestural bir çizim tarzında üç boyutlu modeller şeklinde haritası çıkarılmış sanal kompozisyonun temel taşlarını oluşturacaklardı. 

The Animal, Vegetable, Mineralness of Everything

installed_med72.jpg"Her biri bir hayvan, sebze ya da mineral aklına sahip üç otoportre, birbirleriyle şiddetin doğasını tartışır ve korkularını -genel olarak da birbirlerinden duydukları korkuları- ele alırlar. Ayrıca, kendilerinden önceki ‘o şey’i merak ederler ve biz, gerçekte neler olup bittiğini anlama çabası içinde, onların kendi iç dünyalarını ona nasıl yansıttıklarını dinleriz. Onlar da birbirlerini duyarlarken, hiçbir şey fikirlerine nüfuz ediyormuş ya da onları etkiliyormuş gibi görünmez: Hangi konuyu tartışıyor olurlarsa olsunlar, nihayetinde kendi ilgilerine ve sabit fikirlerine geri dönerler. Bu çalışma bir ‘sinemasal heykel’dir. Diyaloglar önceden kaydedilmemiştir ve birilerinin onu ziyaret ettiği her seferinde, bir bilgisayar programınca gerçek zamanda yaratılmış olarak farklı olur. Bu figürlerin yaptıkları konuşmalar ne tamamen senaryodur ne de gelişigüzel; bilakis, yazılımla onların her birine bir ‘kişilik’, bir lugat, çağrışım alışkanlıkları, takıntılar ve bir film sahnesindelermiş de rollerini tekrar tekrar fakat hep değiştirerek prova ediyorlarmış gibi davranmalarını sağlayan başka kişilik özellikleri yüklenmiştir.” – Ken Feingold

Robot Chair

[video src=http://www.youtube.com/watch?v=Pxq2chA5AT8 align: left height: 220] "Bu çalışma, izleyicilerin bir alanın ortasına konmuş bir sandalyeyi gözlemeleriyle başlar. Aniden sandalye yüksek bir çatırtıyla parçalanır ve izleyiciler sandalyenin bacakları, oturma yeri ve arkası döşemeye saçılırken dehşet içinde kalırlar. Anlaşılan çok yanlış bir şey yapılmıştır. Anlamlı bir duraksamanın ardından tek tek parçalar hareket etmeye, birbirlerine takılmaya başlarlar ve sandalye kopmuş parçalarını yeniden toplamaya koyulur. Robotic Chair, sanki bir çocuk izleniyor ve onun yapacağı, fakat kendi başına öğrenmesi gerektiği için kendisine yardım etmenin de mümkün olmadığı hatalar önceden görülüyormuş gibi, izleyiciden önemli bir empati göstermesini beklemektedir. Sistem hata yaptığında gerilim yükselir, sonra da hataların nasıl düzeltileceği, kendi kendini onarma süreci ilerledikçe bir sonraki görevle nasıl başa çıkılacağı yavaş yavaş görülür. Sistemin başarılı olacağı inancı ile bu görünüşte başarılması imkânsız -üstelik hem çok sıkıcı hem de metaforik bakımdan genel nitelikli olan- görevin nasılsa yerine getirilemeyeceği düşüncesi arasında hassas bir denge kurulmuştur.

Pamphleteer

[video src=http://www.youtube.com/watch?v=7Z9oCgtYuu0 align: right height: 220] Yapılan incelemeler göstermiştir ki, insanlar bir aktivistten ziyade bir robottan gelen yayınları kabullenmeye daha yatkındırlar. Pamphleteer, nam-ı diğer Little Brother, yıkıcı yayın dağıtan bir propaganda robotudur. Pamphleteer, sevimliliğin estetiğinden fayladalanarak propaganda yapma kapasitelerini engelleyen toplumsal koşullanmayı baypas edecek şekilde düşünülmüştür. Pamphleteer Amerikan bilim-kurgu sineması ve Japon oyuncak estetiği gelenekleriyle tasarlanmıştır. Robotun yararlılığını sağlayan teknolojik gelişkinlik değil, onun estetik çekiciliği, yani ‘sevimlilik faktörü’dür (CF). Robotun formu çocuklar, kedi yavruları ve oyuncak ayılar gibi çağdaş sevimlilik paradigmalarının kapsamlı bir araştırmasına dayanmaktadır ve kendisini Pamphleteer ’in aşırı büyük başı ve gözleriyle, robotun kısa, tombul bedeniyle açığa vurmuştur

Vectorial Elevation: Relational Architecture 4

vectorialelevation_mexico_06.jpgRafael Lozano-Hemmer's>Rafael Lozano-Hemmer's Vectorial Elevation is "an interactive art project originally designed to celebrate the arrival of the year 2000 in Mexico City’s Zócalo Square. The website www.alzado.net enabled any Internet user to design light sculptures over the city’s historic centre, with eighteen searchlights positioned around the square. These searchlights, whose powerful beams could be seen within a 15 kilometers radius, were controlled by an online 3D simulation program and visualised by digital cameras. A personalised webpage was produced for every participant with images of their design and information such as their name, dedication, place of access and comments. These web pages were completely uncensored, allowing participants to leave a wide variety of messages, including love poems, football scores, Zapatista slogans and twenty-seven marriage proposals. In Mexico, the project attracted 800,000 participants from 89 countries over the course of its two-week duration."[1]

Video Flag Y

"Video Flag is an important example of Paik's more recent work composed of a series of sculptural television constructions or walls of TVs.

Vladimir BONACIC G.F.E.

"One of the most interesting aspects of this work [in Galois fields] is the demonstration of the different visual appearance of the patterns resulting from the polynomials that had not been noted b

Nirvana

Nirvana Mariko Mori 1996-1997 Cam paneller, akrilik,fiber optik kablo, video  [1] Japonya’da doğup öğrenimini Londra ve New York’ta tamamlayan Mori, multimedya enstalasyonlarında geleceğe dair tuhaf ütopyacı bakışlar ortaya koymakta Doğu ve Batı felsefelerini harmanlayan bir sanatçıdır. Onun resimleri doğal manzaralarla elektronik manipülasyonları, yarının teknolojisiyle zamana bağlı olmayan tinsel imgeleri birleştirir. Nirvana’yı oluşturan dört cam-panelli fotoğrafta, mistik varlıklar ve […]

Okyanus

Yoichiro KAWAGUCHI Ocean  [2] Kawaguchi’nin çalışması, bilgisayarlarla ilk çalışmaya başladığı 1975’te teorileştirmeye koyulduğu ‘büyüme modeli’ne dayanır. Sanatçı kendi yaklaşımını, “zengin hayal gücüne bir biçim vermek ya da karmaşık hayat formlarının formatif algoritmalarını geliştirmek üzere kendi kendini düzenleyen bir yöntem” şeklinde tanımlamaktadır. Büyüme modeli, sanatsal formu oluşturmak için bir başlangıç noktası olarak soyutlanıp kodlanan dinamik […]

Catso Red

    Birçok sanatçı ışıklı yansıtmayı ağırlıksız uzamlar yaratmak için kullanırken, bu çalışmada Turrell, katı bir form görünümü vermek üzere kırmızı ışığı bir köşeye özellikle köşegen biçimde yansıtmıştır. Ortaya çıkan sonuç, karanlık bir odada uzamda yüzen kırmızı bir küpü akla getirir –izleyicilerin gözleri alışana ve ışığın aslında […]

Light Ballet

1959'da Otto Piene Işık Balesi işini yarattı. Bu işle 'elementlere' olan ilgisini açığa çıkarıyordu.

'' Elementle sadece  klasik Yunan'daki elementleri -ateş, su, hava ve toprak- değil aynı zamanda insan elementlerini, etki, tepki, müdehale ve katılımı da kastediyorum''[1]

Op Art exhibition'da (Frankfurt, 2007) sergilenen videosu

Moholy-Nagy’nin Light Space Modulator’ının izinden giden Piene, Light Ballet’in üç farklı biçimini yaptı. Archaic Ballet’de (1959) elektrik ışığı delikli mukavvadan geçiyordu. Mechanical Light Ballet’de (1960) izleyicilerin çalıştırdığı kollar ışıklı nesnelerin daha yavaş hareket etmesini sağlıyordu. Automatic Light Ballet’de elektrikle çalışan motorlar aynı etkiyi doğurmuştu.

Opus 161

[video src=http://www.youtube.com/watch?v=apAjWdV8rG0]

Turn your speakers off and hear with your eyes!

Virtual Mirror- Rain

[video src=http://vimeo.com/10002754 align:right height:220]

Artist Tao Sambolec's expanded conception of art emphasizes tactility, embodied experience, affect and perception in space, often involving displacements that heighten our sensory awareness. In this respect, his work finds good company with pioneering contemporary artists from Duchamp to Eliasson. A case in point is Virtual Mirror – Rain, which received Honorable Mention at Prix Ars Electronica. The artist has somehow managed to achieve what might at first seem impossible: rain falling from the skies outside the gallery triggers an equivalent amount of rain "falling up" inside the gallery!